"The pip Mystery".

May isang mag-asawa na lumaki sa Pinas nang panahon nina Ate Vi at Guy and Pip. Nagkameron sila ng dalawang anak dito sa Amerika. Gabi-gabi ang pamilyang ito ay nagro-rosaryo bago matulog. Minsan namuno ang ama. Ingles ang dasal para makasagot ang mga anak. Nagsimula sa una, hanggang makarating sa ika-apat na misteryo, OK lang para sa mga bata. Ngunit pagdating sa huling misteryo, sinabi ng ama, "Da Pip Mystery is..." Sabat naman ng teen-ager na anak, "Daddy, what's Pip?" Natawa na lang ang ama at medyo nahihiyang nasabi: "Ahhhhh, you know, Guy and Pip?" Lalo namang hindi naunawaan ng anak. Ang nakakatawa nito, kapag nag-uusap ang mag-asawa sa bahay ay tagalog ang gamit dahil nahihiyang mag-inglesan. Pero kapag saksakan sila ng galit sa sa isa't-isa, lahat ng lumalabas sa bibig nila ay pulos Ingles, perfect grammar, correct pronunciation at accent pa ng New York. Para bang hindi sila mauubusan ng Ingles. Lahat ng takot or inhibitions na magkamali at pagtawanan ng kausap ay naglalaho. At least, on a positive note, mabuti na lang at ang mag-asawa ay walang inhibition kung magdasal kahit ingles sa harap ng Panginoon lalo na't alam nilang ito'y pag-akay sa mga anak. Tiwala kasi siguro sila na walang maling grammar o pronunciation kung tayo ay nakikipag-usap sa Kanya kahit magkabali-baliktad man ang "f" at "p", o ang "b" at "v", o "he" at "she". OK lahat sa Panginoon. Syanga naman, kung isasalin sa ingles ay "peyr enapp" (fair enough).